Chanda
|
Mam 10 lat I na imię mam Chanda.
Pewnego dnia wyszedłem, aby się bawić z moimi kolegami z sąsiedztwa. Najpierw jeździliśmy na rowerze jednego z naszych kolegów, później graliśmy w piłkę na placu. Świetnie się bawiliśmy i przez to spóźniłem się z powrotem do domu. Kiedy wszedłem wieczorem do domu, tata już na mnie czekał z kablem w ręku. Zbił mnie tak mocno tego dnia, że późnym wieczorem, gdy rodzice szykowali się do spania, wyszedłem i uciekłem od nich. Jeden z moich kolegów zabrał mnie do swojego domu, a wujek, z którym mieszkał, pozwolił mi zostać tam przez kilka dni. Razem z moim kolegą zaczęliśmy myć samochody na pobliskim parkingu, który jest koło targu. Chcieliśmy zarobić trochę pieniędzy, tak aby mieć na własne wydatki. To tam zacząłem wąchać „stika” (rozpuszczalnik). |
W nocy spaliśmy po różnych barach i kioskach. Pewnego wieczoru grupa ludzi z targu goniła złodzieja, który ukradł koce i jakieś ubrania. Załapali mnie myśląc, że to ja te rzeczy ukradłem. Pobili mnie i zabrali mnie na posterunek policji. Przetrzymali mnie tam przez jakiś tydzień, a gdy okazało się, że byłem niewinny, wypuścili mnie wieczorem. Wróciłem na targowisko.
Tam spotkałem pewnego pana, który kupił mi trochę jedzenia. Gdy się najadłem zacząłem iść wzdłuż drogi, aż w końcu doszedłem do centrum miasta. Nikogo tam nie znałem. Było tam bardzo wiele ludzi, ale ja byłem sam. Znalezienie czegoś do jedzenia było bardzo trudne. Na szczęście natrafiłem na miejsce, w którym ludzie sprzedawali trzcinę cukrową. Teraz przynajmniej mogłem się najeść tymi małymi kawałkami, których ikt nie chciał kupić.
To tam właśnie brat Isaac mnie znalazł i zabrał mnie do ośrodka. W Domu Nadziei po pewnym czasie zacząłem chodzić do szkoły. Teraz jestem już w drugiej klasie i bardzo się z tego cieszę.
Tam spotkałem pewnego pana, który kupił mi trochę jedzenia. Gdy się najadłem zacząłem iść wzdłuż drogi, aż w końcu doszedłem do centrum miasta. Nikogo tam nie znałem. Było tam bardzo wiele ludzi, ale ja byłem sam. Znalezienie czegoś do jedzenia było bardzo trudne. Na szczęście natrafiłem na miejsce, w którym ludzie sprzedawali trzcinę cukrową. Teraz przynajmniej mogłem się najeść tymi małymi kawałkami, których ikt nie chciał kupić.
To tam właśnie brat Isaac mnie znalazł i zabrał mnie do ośrodka. W Domu Nadziei po pewnym czasie zacząłem chodzić do szkoły. Teraz jestem już w drugiej klasie i bardzo się z tego cieszę.